ျမန္မာ့ေရႊခ်ည္ထိုးသည္ ေတာ္၀င္အႏုပညာရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ နန္းတြင္းေတာ္၀င္မိသားစုႏွင့္ လူခ်မ္းသာတို႔၏ အ၀တ္ အထည္၊ အဆင္တန္ဆာမွ အစျပဳ၍ အလွဆင္သည့္ ကားခ်ပ္မ်ားအထိ ေရႊခ်ည္ထိုးပညာျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာတုိ႔၏ ေရႊခ်ည္ထိုးပညာသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ခန္႔မွစတင္ခဲ့သည္ဟု သမိုင္းအေထာက္အထား အခ်ိဳ႕တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ အေစာဆံုး ေရႊခ်ည္ထိုးလက္ရာကို ပ်ဴေခတ္ (ေအဒီ ၈၀၀) ခန္႔က ေတြ႕ရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ သည္ ေရႊခ်ည္ထိုးပညာရပ္ထြန္းကားခဲ့၊ ထြန္းကားဆဲ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့ေရႊခ်ည္ထိုးသည္ ကတၱီပါစေပၚတြင္ ေဖာင္းၾကြရုပ္မ်ား၊ ေရႊခ်ည္ႀကိဳးမ်ား၊ ပုလဲေစ့ ပုတီးေစ့မ်ား၊ ေၾကးၾကယ္ ေဘာ္ၾကယ္မ်ား၊ ဖန္ေက်ာက္မ်ား၊ တစ္ခါတစ္ရံ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်ားျဖင့္ ခ်ယ္လွယ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီပညာရပ္တစ္မ်ိဳးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေရွးဘုရင္၊ မိဖုရားႏွင့္ ေတာ္၀င္မိသားစုတုိ႔၏ ဦးေခါင္းအဆင္တန္ဆာ၊ အ၀တ္အစား ႏွင့္ ေျခနင္းအထိ ေရႊခ်ည္ထိုးပညာရပ္ျဖင့္ ထည္၀ါစြာ ခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးအဆင္တန္ဆာမ်ားတြင္လည္း ေရႊခ်ည္ထိုးပညာ ပါ၀င္၏။
ေရႊခ်ည္ထုိးကားခ်ပ္မ်ားကို ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္ေတာ္မ်ား၊ ျမန္မာ့ရုိးရာပြဲေတာ္မ်ား၊ မင္းခမ္းမင္းနား၊ စစ္ထိုးစစ္ခ်ီမွအစ ပံုေဖာ္၍ တန္ဆာဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာတို႔ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ဆင္၊ ေဒါင္း ႏွင့္ ခုနစ္ေန႔ခုနစ္နံ အရုပ္မ်ားကိုလည္း ဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည္။
ေရႊခ်ည္ထုိးကားခ်ပ္တစ္ခုရရွိရန္ ပညာရွင္တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ရျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပန္းခ်၊ ပန္းျဖာ၊ အရုပ္သြတ္ အစရွိသည့္ အဆင့္တစ္ဆင့္စီအတြက္ ပူးေပါင္းျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ေရႊခ်ည္ထုိးပညာရွင္တုိ႔သည္ ပန္းခ်ီပညာကိုလည္း နားလည္ရ၍ အပ္ခ်ဳပ္ပညာကိုလည္း ႏိုင္နင္းရသည္။ ကတၱီပါစက်တ္ထားသည့္ ေလးေထာင့္ခြင္ကို ၀ိုင္းထိုင္၍ မေနမနား အာရံုစိုက္၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
ေရႊခ်ည္ထိုးကားခ်ပ္ေကာင္းတစ္ခုရရွိရန္ ပန္းအစိတ္အက်ဲႏွင့္ အဆင္တန္ဆာေပၚမူတည္၍ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေညာင္းတတ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရႊခ်ည္ထုိးကားခ်ပ္မ်ား၊ အသံုးအေဆာင္မ်ားသည္ ယေန႔တိုင္ အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ သမိုင္း၀င္အႏုပညာပစၥည္းအျဖစ္ က်န္ရွိဆဲျဖစ္သည္။
MYANHOUSE 